Szybko¶æ reakcji 

Pogranicza

Szybko¶ci± reakcji nazywamy zmiany lub przemiany substancji w inne substancje w jednostce czasu. Mo¿na j± porównaæ do prêdko¶ci samochodu, który w okre¶lonym czasie przebywa odpowiedni± d³ugo¶æ drogi. Szybko¶æ reakcji zwykle mierzona jest za pomoc± zmiany stê¿enia substratu na rzecz produktu do czasu w jakim ona nast±pi³a. Zazwyczaj przed zmian± stê¿enia substratu zapisywany jest minus ze wzglêdu na to, i¿ stê¿enie substratu maleje podczas reakcji i jest ujemne, a sumuj±c te dwa znaki ujemne otrzymujemy znak dodatni, gdy¿ szybko¶æ mo¿e byæ opisywana tylko ze znakiem dodatnim; zapis:
V(szybko¶æ reakcji)= - zmiana stê¿enia substratu / czas, w którym zmaina nast±pi³a
Stê¿enie czy to substratu czy to produktu zwykle zapisujemy w nawiasach kwadratowych, np. [N2] nazywamy stê¿eniem cz±steczki azotu.
I odwrotnie rzecz ujmuj±c szybko¶æ reakcji produktu zazwyczaj zapisywana jest ze znakiem dodatnim gdy¿ jego stê¿enie ro¶nie w czasie reakcji i nie potrzebujemy dodawaæ ju¿ ujemnego znaku przed zmian± stê¿enia produktu; zapis:
V = zmiana stê¿enia produktu / czas, w którym nast±pi³a zmiana
Szybko¶æ reakcji nie jest sta³a w zwi±zkach czêsto mo¿na zaobserwoawaæ, ¿e reakcja przebiega szybko na pocz±tku, ale zwalnia (zazwyczaj niewidocznie) w krótkich okresach czasu. Zwi±zane jest to ze zu¿ywaniem siê substratów. Udowodnione zosta³o, ¿e stê¿enie substratu zmienia siê szybciej na pocz±tku reakcji ni¿ po jej koniec. Dlatego te¿ nigdy nie mo¿na podaæ jednej szybko¶ci reakcji dla ca³ego okresu zu¿ywania siê substratu. I tu nale¿y wprowadziæ pojêcie chwilowej szybko¶ci reakcji. Jest to szybko¶æ z jak± zu¿ywaj± siê substraty w krótkim przedziale czasu okre¶lona na ca³kowitej drodze zu¿ywania siê substratu. Mo¿na okre¶liæ prêdko¶æ ¶redni± reakcji przez wyci±gniêcie ¶redniej arytmetycznej ze wszystkich szybko¶ci chwilowych reakcji.

Reakcje przebiegaj± szybciej w wy¿szej temperaturze. Zgodnie z prawem Van't Hoffa, który bada³ ruchy cz±steczek w ró¿nych warunkach, wynika ¿e szybko¶æ reakcji ro¶nie od 2 do 4 razy wraz ze wzrostem temperatury o 10 stopni C. Temperatura jest bardzo wa¿nym czynnikiem, który dziêki swojemu wzrostowi powoduje, i¿ cz±steczki mog± poruszaæ siê szybciej, a co za tym idzie ich zderzenia s± tak efektywne, ¿e mog± one tworzyæ produkty. Wa¿nym czynnikiem jest tutaj tak¿e energia aktywacji, jest to energia cz±steczki (potencjalna, kinetyczna) potrzebna do tego, aby zderzenia by³y efektywne. Wynika z tego, ¿e je¿eli energia kinetyczna jest mniejsza od energii aktywacji to produkt zderzenia 2-óch substratów nie powinien powstaæ, dlatego aby móg³ on powstaæ potrzebna jest energia cz±steczki przynajmniej równa energii aktywacji.Im wy¿sza energia aktywacji, tym temperatura silniej wp³ywan na sta³± szybko¶ci reakcji. Szwedzki chemik Arrhenius poda³ równanie opisuj±ce sta³± szybko¶ci reakcji (dla gazów i cieczy) temperatury; zapis:

ln k = ln A - (Ea/RT)

gdzie Ea- energia aktywacji
Szybko¶æ reakcji zale¿na jest tak¿e od substancji wprowadzonej przed lub podczas reakcji w celu jej przyspieszenia. Substancja tak zwykle jest nazywana katalizatorem. Do ró¿nych reakcji stosowane s± ró¿ne katalizatory s± to zazwyczaj pierwiaski lub zwi±zki dziêki, którym szybko¶æ reakcji ro¶nie mimio tego, ¿e cz±steczki maj± energiê ni¿sz± ni¿ energia aktywacji.

Katalizatory dzielimy na homogeniczne i heterogeniczne. Katalizatory homogeniczne s± w tym samym stanie skupienia co substancje uczestnicz±ce w reakcji, czyli je¿eli mamy substancje gazowe to katalizator jest równie¿ gazowy. Katalizatory heterogeniczne s± w innym stanie skupienia ni¿ reagenty.


Tak, Arrhenius pierwszy poda³ zale¿no¶æ sta³ej szybko¶ci reakcji od temperatury. Nie jest to jednak równanie dok³adnie, gdy¿ Arrhenius za³o¿y³ niezmienno¶æ pewnych parametrów wzglêdem temperatury. W równaniu tym wyraz A nazywany wspó³czynnikiem przedekspotencjalnym lub przedwyk³adniczym okre¶la warunek geometryczny zaj¶cia zderzenia efektywnego, tj zderzenia zakoñczonego reakcj±, aby bowiem reakcja zasz³a, cz±steczki musz± byæ odpowiednio ustawione. A wyraz± siê zale¿no¶cia:

A=Z*P

Z - ilo¶æ zderzeñ
P - prawdopodobieñstwo, ¿e dane zderzenie jest efektywne

natomiast drugi wyraz okre¶la warunek energetyczny zaj¶cia reakcji. Aby zderzenie by³o efektywne, cz±steczki musz± posoadaæ pewn± minimaln± energiê, ta minimalna energia okreslana jest energi± aktywacji. Drugi cz³on okresla bowiem udzia³ cz±steczek o odpowiedniej energii, by zderzenie mog³o siê zakoñczyæ reakcj±:

Na/N0

Na - liczba cz±steczek o odpowiedniej energii
N0 - liczba wszystkich cz±steczek

Wszystko staje siê jasne, gdy spojrzymy na wykres rozk³adu Boltzmanna energii cz±steczek:



i jak widaæ powy¿szy stosunek jest równy polu pod krzyw± od Ea do koñca dp pola pod ca³± krzyw±. Zgodnie z rozk³adem Boltzmanna stosunek ten wynosi:

Na/N0=exp{-Ea/RT}

zapis:

exp{C} oznacza, ¿e liczbê e podnosimy do potêgi C, w naszym przypadku do -Ea/RT. e jest to liczba Eulera, jest niewymierna jak pi, jest to te¿ granica pewnego ci±gu zbie¿nago, o którym nie bêdê siê rozpisywa³. Liczba ta jest równie¿ podstaw± logarytmu naturalnego ln. Jak widzimy, ze wzrostem temperarury udzia³ tych cz±steczek ro¶nie, mino ¿e T jest w mianowniku, to jednak wyk³adnik jest ujemny i udzia³ ro¶nie ze wzrostem T. Równanie Arrheniusa ma zatem postaæ:

k=A*exp{-Ea/RT}

w postaci logarytmicznej:

lnk=lnA+(-Ea/RT)

w postaci ró¿niczkowej:

d(lnk)/dT=Ea/(RT^2)

i wreszcie w postaci ca³kowej:

ln(k1/k2)=(Ea/R)*[(T2-T1)/(T1T2)]

Jak ju¿ wspomnia³em, Arhenius za³o¿y³ sta³o¶æ pewnych czynników wobec temperatury. W rzeczywisto¶c Ea i A zale¿± nieco od temperatury, st±d równanie Arrheniusa nie opisuje dok³adnie sta³ej szybko¶ci k (dla ma³ych ró¿nic temp. jest dla nas zwykle wystarczaj±co dok³adne). Posta³o zatam nowe równanie opisuj±ce k, jest to równanie Eyringa, równia to ma postaæ:

k=KTexp[G*/RT]

przy czym:

K=k/h

gdzie:

k=1,38062*10^23 J/K - sta³a Boltzmanna

h=6,62620*10^(-34) J*s - sta³a Plancka

jak widzimy wspó³czynnik przedwyk³adnicz KT zale¿y od temperatury.

Natomiast G* jest to entalpia swobodna aktywacji, na wykresie energii reakcji G od czasu t odpowiada ona energii aktywacji. G jest funkcj± temperatury. Dla ma³ych zmian T praktycznie jest sta³a, czyli zbli¿amy siê do za³o¿eñ Arrheniusa. Równanie Eyringa opisuje szta³± szybko¶ci dok³adnie.

Dla reakcji danej równaniem:

aA+bB==>cC+dD

równanie kinetyczne mo¿emy zapisaæ w postaci:

v=k([A]^e)([B]^f)

gdzie:

e,f - rzêdy cz±stkowe reakcji, tj e - rz±d reakcji wzglêdem substratu A, analogicznie f

e+f=n - rz±d reakcji (ca³kowity)

Cz±steczkowo¶æ reakcji okre¶la ilo¶æ cz±steczek w elementarnym akcie reakcji. Zwykle wynosi 1 lub 2, rzadko 3, reakcje o cz±steczkowo¶ci 4 i wy¿szej nie s± znane. Wynika to z faktu, ¿e zderzenie efektywne trzech cz±steczek naraz jest bardzo ma³o prawdopodobne, ju¿ w reakcjach dwucz±steczkowych mo¿e wynosiæ 10^(-8).

Katalizatorami nazywamy czynniki przyspieszaj±ce rwakcjê chemiczn±, ale siê w niej nie zu¿ywaj±ce, tzn. ulegaj±ce odtworzenie podczas reakcji. B³êdem jest stwierdzenie, ¿e katalizator nie bierze udzia³y w reakcji! Tak ucz± tylko w gimnazjach (wiadomo: szko³a óczy, wyhowóje). Niestety nawet studenci p³ac± za to, ¿e nauczyli siê jakiej¶ regu³ki z gimnazjum. Katalizator przyspiesza reakcjê chemiczn± poniewa¿ obni¿a energiê ektywacji reakcji, a je¶li spojrzymy na równanie arrheniusa, na minus przez Ea, to zobaczymy, ¿e ze wzrostem Ea sta³a szybko¶ci maleje. Schemat reakcji katalitycznej:
(1) A+K==>AK
(2) AK+B==>C+K

sumarycznie:
A+B==>C

reakcje (1) i (2) maj± ni¿sze enrgie aktywacji ni¿ sumaryczna, wiêc zachodz± od niej szybciej. Je¶li katalizator obni¿a Ea reakcji sumarycznej o 40 kJ/mol to szybko¶æ reakcji ro¶nie 10 000 razy!

Katalizator przyspiesza reakcjê a tym samym osi±gniêcie stanu równowagi. Nie umo¿liwia on osi±gniêcia wiêkszego stapnia przereagowania ni¿ wynika to ze sta³ej równowagi reakcji, pozwala jedynie go osi±gn±æ (lub siê do niego zbli¿yæ).
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • adminik.xlx.pl