Europa pod wulkanem jeszcze kilka dni 

Pogranicza

Mieli¶my pecha, bo wiatr zwykle spycha popió³ z islandzkich wulkanów nad Arktykê. Wulkan Eyjafjöll, który obudzi³ siê po blisko dwustuletnim ¶nie, sparali¿owa³ ruch lotniczy nad Europ± Pó³nocn± i ¦rodkow±.

Tomasz Ulanowski: Kiedy wulkan Eyjafjöll wreszcie siê uspokoi?

Dr Thorvaldur Thordarson*: Na razie nic nie wskazuje na to, ¿eby erupcja wygasa³a. Mo¿e jeszcze potrwaæ dzieñ, tydzieñ, miesi±c albo ca³e lata.

Czy naukowcy w ogóle potrafi± przewidzieæ zachowanie wulkanu?

- Niestety, nauka jest tu bezradna, mo¿emy tylko zgadywaæ. Nawet wulkan, który ju¿ wygas³, jutro mo¿e znów wybuchn±æ.

Kiedy samoloty bêd± mog³y znowu lataæ?

- Có¿, nie mamy pojêcia, jak ta erupcja bêdzie dalej przebiegaæ. Ale kiedy tylko zmieni siê uk³ad wiatrów nad Europ±, niebo siê przeja¶ni. My¶lê wiêc, ¿e w najgorszym razie ten parali¿ potrwa jeszcze kilka dni.

Co stanie siê z t± chmur±? Poleci gdzie¶ dalej czy opadnie na ziemiê?

- Py³ w koñcu opadnie. Ale trudno powiedzieæ, gdzie i kiedy. Tu te¿ wszystko zale¿y od uk³adów atmosferycznych.

Przypomina pan sobie jakie¶ erupcje wulkaniczne na Islandii, które wywo³a³yby takie zamieszanie?

- Islandia ju¿ kilka razy zasypywa³a popio³em wulkanicznym powietrze nad Europ±. W latach 1783-84 podczas erupcji wulkanu Laki, w roku 1918, kiedy wybuch³a Katla, i w 1947 r., kiedy da³a o sobie znaæ Hekla. Trudno jednak mówiæ o zamieszaniu, bo albo nie by³o jeszcze samolotów, albo ruch lotniczy by³ dopiero w fazie niemowlêctwa.

W ci±gu ostatnich 50 lat ¿aden islandzki wulkan nie sparali¿owa³ ruchu lotniczego nad Europ±. One oczywi¶cie wybucha³y, ale wiatr zwiewa³ chmury py³u nad Arktykê.

Islandia le¿y na styku dwóch wielkich p³yt tektonicznych - pó³nocnoamerykañskiej i euroazjatyckiej. Jest terytorium granicznym pomiêdzy Ameryk± a Eurazj±, gor±cym punktem na Oceanie Atlantyckim, buzuj±cym od aktywno¶ci wulkanicznej, obfituj±cym w gejzery. Jak czêsto zdarzaj± siê tam erupcje wulkanów?

- Co 3-5 lat. Nie wszystkie jednak s± tak "wybuchowe", jak ta, czyli, jak mówi± wulkanolodzy, "eksplozywne" - takie, podczas których na niebie pojawia siê chmura py³u. S± te¿ erupcje lawowe.

A jak pan ocenia si³ê wybuchu wulkanu Eyjafjöll?

- To jest niewielka erupcja, skal± podobna do typowych wybuchów w³oskiej Etny, choæ w jej efekcie do atmosfery dosta³o siê wiêcej popio³ów.

Py³ wulkaniczny jest gro¼ny dla osób podró¿uj±cych samolotami, uszkadza m.in. silniki. A co z lud¼mi na ziemi? Czy kiedy py³ opadnie, bêdzie niebezpieczny?

- Zagro¿enie dla zdrowia, je¶li w ogóle, bêdzie bardzo niewielkie.

Wielkie erupcje py³ów wulkanicznych nieraz ogranicza³y dop³yw ¶wiat³a s³onecznego i sch³adza³y nam klimat. Po wybuchu indonezyjskiego wulkanu Tambora rok 1816 przeszed³ do historii jako "rok bez lata". Ucierpia³o rolnictwo m.in. w Europie i Ameryce Pó³nocnej.

- Tymczasowe sch³odzenie klimatu na razie nam nie grozi. Erupcja by³a niewielka i zbyt ma³o py³u dosta³o siê do atmosfery.

* Dr Thorvaldur Thordarson jest islandzkim wulkanologiem. Pracuje na Uniwersytecie w Edynburgu w Wielkiej Brytanii

Czy ta chmura nas zabije?

Unosz±ca siê na du¿ych wysoko¶ciach chmura py³u wulkanicznego nie powinna byæ gro¼na dla zdrowia - twierdz± wulkanolodzy.

Gdy wielka chmura py³u wulkanicznego przemieszcza siê nad Europ±, zamykane s± kolejne lotniska, a z u¿ytku wy³±czono przestrzeñ powietrzn± nad ca³± Polsk±, coraz czê¶ciej pojawiaj± siê pe³ne niepokoju pytania: "Jak py³ z wulkanu znajduj±cego siê pod lodowcem Eyjafjallajokull wp³ynie na nasze zdrowie?"; "Czy w te dni warto zostaæ w domu?"; "Czy nale¿y zaopatrzyæ siê w specjaln± maseczkê na twarz?".

David Epstein z ¦wiatowej Organizacji Zdrowia twierdzi, ¿e Europejczycy powinni zostaæ w domu, je¶li chmura zacznie gwa³townie opadaæ, bowiem cz±steczki zawarte w pyle mog± podra¿niaæ p³uca. Zastrzega przy tym, i¿ nie dysponuje dok³adnymi badaniami na temat wp³ywu py³u wulkanicznego na ludzkie zdrowie, ale obawia siê, ¿e wulkaniczna chmura mo¿e mieæ niekorzystny wp³yw na osoby dotkniête astm± lub rozedm± p³uc.



Opublikowane do tej pory badania, np. wydana przed kilkoma laty w czasopi¶mie "Bulletin of Volcanology" praca naukowców z Uniwersytetu Cambridge analizuj±ca m.in. erupcje Mount St. Helens (USA) i Soufriere Hills (wyspa Montserrat na Morzu Karaibskim), a tak¿e przeprowadzona przez japoñskich badaczy i wydana przez magazyn "Archives of Environmental Health" analiza zdrowia ludzi mieszkaj±cych w pobli¿u wulkanu Sakurajima (japoñska prowincja Kiusiu), nie wykazuj± wyra¼nego zwi±zku miêdzy wybuchami wulkanów a stanem zdrowia okolicznych mieszkañców.

Wiele wskazuje na to, i¿ py³ wulkaniczny pozostaje niegro¼ny, dopóki chmura znajduje siê wysoko - mo¿e byæ wtedy zabójcza dla silników samolotów, ale nie powinna zrobiæ ludziom krzywdy. Agenda ds. zdrowia ONZ na bie¿±co ¶ledzi ruch chmury i nie wyda³a jeszcze o¶wiadczenia, jakoby py³ wulkaniczny zacz±³ gwa³townie opadaæ nad Europ±.

Na razie nie ma wiêc powodu, aby wpadaæ w panikê z powodu wybuchu islandzkiego wulkanu. Du¿o gro¼niejsze dla naszych p³uc s± np. dym papierosowy, spaliny czy praca w kopalni lub fabryce azbestu.

Gazeta Wyborcza


Najwiêksze erupcje wulkaniczne od XX wieku

Wybuch podlodowcowego wulkanu Eyjafjoell na Islandii nie nale¿y do najwiêkszych w najnowszych dziejach erupcji. Palma pierwszeñstwa nale¿y do wulkanu Novarupta w Parku Narodowym i Rezerwacie Katmai na Alasce. Potê¿ne rozmiary mia³y tak¿e wybuchy Pinatubo i Góra ¦w. Heleny.

Novarupta wybuch³ w 1912 r., zmieni³ krajobraz ca³ej lokalnej prowincji Katmai. Ogromne ilo¶ci gor±cych popio³ów, py³ów i pumeksu poszybowa³y w górê z krateru wulkanu. Przez ponad dwie doby wydoby³o siê oko³o 35 km sze¶c. materia³u skalnego, a oko³o 15 km sze¶c. magmy. Niebo zosta³o pokryte py³ami; nawet odleg³e rejony na pó³nocy. Nieopodal, na wyspie Kodiak ludzie nie potrafili ujrzeæ przez 2 dni latarki, któr± trzymali we w³asnych d³oniach. W kanadyjskim mie¶cie Vancouver wyst±pi³y kwa¶ne deszcze, które niszczy³y ro¶linno¶æ i pola uprawne.

Gdy blokuj±cy ¶wiat³o s³oneczne py³ w koñcu opad³, mieszkañcom wyspy ukaza³ siê obraz zniszczeñ. Dachy ich domów zapad³y siê pod kilkudziesiêciocentymetrow± warstw± popio³u, czê¶æ budynków zosta³a pogrzebana pod b³otnymi lawinami, które zesz³y z pobliskich wzgórz. Olbrzymie by³y straty w przyrodzie. Zniszczone lasy, o¶lepione py³em i pad³e z g³odu zwierzêta - tak wygl±da³ pó³wysep Alaska i po³o¿one w jego pobli¿u wyspy. Gdyby wybuch o tej sile nast±pi³ w Nowym Jorku, nikt w tym mie¶cie by nie prze¿y³ - pisze U.S. Geological Survey.

Ogromne ilo¶ci wyrzuconego materia³u sprawi³y, i¿ wykszta³ci³ siê krater o szeroko¶ci dwóch kilometrów, a to z kolei spowodowa³o zapadniecie siê sto¿ka wulkanicznego Mount Katmai, le¿±cego w odleg³o¶ci 10 kilometrów od zdarzenia. Gor±ca lawa wylewa³a siê na odleg³o¶æ oko³o 21 kilometrów wszystkimi dolinami. Py³ wulkaniczny pokry³ ponad 60 km s±siednich kompleksów le¶nych. Temperatura lawy przekracza³a 645 stopni C. Dopiero po czterech latach od wybuchu przyby³a tam grupa naukowców z tzw. National Geographic Society. Zobaczyli ogrom zniszczeñ na ca³ym terenie, pobrali próbki do badañ.

Cztery lata pó¼niej w 1916 r. krater po wybuchu zbadali uczestnicy wyprawy zorganizowanej przez National Geografic Society, której przewodniczy³ Robert Griggs. Na szczycie licz±cej obecnie 2047 m.n.p.m. góry odkryto szeroki na 5 kilometrów krater, który zast±pi³ wcze¶niejszy, znacznie wy¿szy wierzcho³ek. Sensacj± dla naukowców by³y wówczas ¶lady po dymach. Jak opisywa³ w swojej pracy Griggs podczas i po wybuchu "ca³a dolina, jak okiem siêgn±æ, by³a pe³na dymów, których setki, nie - tysi±ce, dos³ownie dziesi±tki tysiêcy wydobywa³y siê ze spêkanego pod³o¿a". Ten licz±cy ok. 120 km. kw. teren nazwano Dolin± Dziesiêciu Tysiêcy Dymów.

Drugi pod wzglêdem wielko¶ci w XX wieku by³ wybuch kompozytowego wulkanu Mount Pinatubo, który tworzy ³uk wulkaniczny Luzon na Filipinach. Zdaniem wulkanologów jego dawna wysoko¶æ - 1.745 m. n.p.m. by³a prawdopodobnie efektem na³o¿enia siê du¿ej ilo¶ci materia³u wulkanicznego podczas potê¿nej erupcji oko³o 500 lat temu. Na ¿yznych ziemiach le¿±cych u podnó¿a wulkanu mieszka³o oko³o 30.000 tysiêcy ludzi. W niewielkiej odleg³o¶ci znajdowa³o siê 500-tysiêczne miasto i dwie amerykañskie bazy wojskowe.



W czerwcu 1991 roku podczas erupcji zniszczeniu uleg³ sto¿ek wulkanu, a uwolnione zosta³o oko³o 5-6 kilometrów sze¶ciennych materia³u wulkanicznego. Sto¿ek zapad³ siê a w jego miejscu powsta³ krater o szeroko¶ci 2 kilometrów, obecnie wype³niony przez jezioro Pinatubo. Wokó³ wulkanu, na obszarze 4 tys. km.kw. zalega³a 5- centymetrowa warstwa py³u. Pinatubo w ci±gu dwóch dni wyrzuci³ do atmosfery wiêcej dwutlenku wêgla ni¿ Etna przez ca³y rok - oko³o 250 mln ton CO2 - podaje Wolfe EW, Hoblitt w publikacji zamieszczonej w US Geological Survey.

Wulkan Góra ¦wiêtej Heleny - trzeci pod wzglêdem rozmiarów erupcji - to czynny wci±¿ wulkan w USA. Liczy oko³o 40 tys. lat i jest jednym z m³odszych i najbardziej aktywnych wulkanów w Górach Kaskadowych. Swoj± z³± s³awê zawdziêcza spektakularnej erupcji z 1980 r. By³a to jedna z pierwszych erupcji przewidzianych przez s³u¿by wulkanologiczne - poprzedzi³o j± powstanie wybrzuszenia na pó³nocnym stoku i liczne trzêsienia ziemi. Jedno z nich spowodowa³o osuniêcie siê ca³ego pó³nocnego boku góry, co by³o najwiêkszym zarejestrowanym osuwiskiem w historii - podaje U.S. Geological Survey.

Erupcja wyrzuci³a w powietrze prawie jedn± trzeci± objêto¶ci góry i mia³a si³ê oko³o 400 megaton trotylu, czyli 20 tys. razy wiêksz± ni¿ pierwsza bomba atomowa zrzucona na Hiroszimê. Spowodowa³a ca³kowite zniszczenie ponad 600 km kw. lasu, a kolejne 300km kw. nieodwracalnie zmieni³a. S³up popio³u mia³ wysoko¶æ 18 kilometrów, 800 tys. metrów sze¶ciennych py³u i popio³u spad³o tylko na samo miasto Yakima. Dziêki zainstalowanym instrumentom pomiarowym i badawczym erupcjê przewidziano na ponad dwa tygodnie wcze¶niej. Uda³o siê ewakuowaæ mieszkañców okolic ale i tak zginê³o 57 osób, g³ównie drwali i samotników mieszkaj±cych w borach. Zniszczonych zosta³o 250 domów. Od 1980 roku wulkan ¦w. Heleny sporadycznie daje oznaki aktywno¶ci.

Wulkan Eyjafjoell zacz±³ wykazywaæ oznaki aktywno¶ci ju¿ w marcu po blisko 200 latach u¶pienia. Wulkan znajduje siê oko³o 120 km na wschód od stolicy Islandii Reykjaviku. Pierwsza erupcja nast±pi³a 20 marca po blisko dwóch wiekach ciszy. Wybuch wulkanu nast±pi³ pod lodowcem Eyjafjallajokull. Woda w okolicznych rzekach podnios³a siê o 3 metry i zala³a m.in. g³ówn± drogê na wyspie. Przemieszczaj±ca siê chmura popio³u wulkanicznego parali¿uje ruch lotniczy w Europie.

Wed³ug naukowców erupcja, która nast±pi³a pod lodowcem by³a 10-20 razy silniejsza od tej, która w ubieg³ym miesi±cu obudzi³a wulkan po blisko 200 latach u¶pienia. "Ten wybuch jest o wiele gwa³towniejszy poniewa¿ oddzia³uje z lodem i wod±" - powiedzia³ Andy Russell, ekspert zajmuj±cy siê badaniem powodzi glacjalnych z Uniwersytetu Newcastle w Anglii Pó³nocnej.

320-tysiêczne spo³eczeñstwo Islandii mieszka na jednym wielkim wulkanie. Wyspa le¿y bowiem na granicy dwóch wielkich p³yt tektonicznych: eurazjatyckiej i pó³nocnoamerykañskiej. Na Islandii oraz mniejszych s±siednich wysepkach znajduje siê oko³o 130 wulkanów, z tego 18 jest lub by³o czynnych od czasów zasiedlenia Islandii w 874 roku. Szacuje siê, ¿e w ci±gu ostatnich 500 lat z islandzkich wulkanów wydosta³a siê ilo¶æ lawy równa po³owie ilo¶ci lawy ze wszystkich innych erupcji na ca³ym ¶wiecie.

PAP Nauka

O wulkanach jeszcze TU i TU
Cztery wulkany, które mog± zagroziæ ¶wiatu

Aktywno¶æ sejsmiczna i wulkaniczna to codzienno¶æ na naszej planecie. Ostatnio okaza³o siê, jak wra¿liwa jest na to nasza cywilizacja - mówi dyrektor Instytutu Nauk Geologicznych PAN prof. Marek Lewandowski, dodaj±c, ¿e mo¿liwe s± powa¿niejsze wybuchy wulkanów.

Eksperci zgadzaj± siê, ¿e miliardowe straty, jakie powoduje dla transportu lotniczego wybuch islandzkiego wulkanu Eyjafjoell, odbij± siê na kondycji ca³ej europejskiej, a mo¿e nawet ¶wiatowej gospodarki. Trwa szacowanie kosztów parali¿u komunikacyjnego, chocia¿ nadal nikt nie potrafi okre¶liæ, jak d³ugo on potrwa. Zdaniem prof. Lewandowskiego, obecne wydarzenia pokazuj±, ¿e nasza cywilizacja, rozwijaj±c nowoczesne technologie, musi siê liczyæ z tym, ¿e mog± one zawie¶æ w ka¿dej chwili, bo na naturalne zjawiska zachodz±ce na Ziemi nie mamy wp³ywu.

- Kiedy w XIX wieku wybucha³y wulkany, niekiedy wyrzucaj±c o wiele wiêksze ilo¶ci py³ów, to ludzie przechodzili nad tym do porz±dku dziennego, nawet je¶li eksplozja powodowa³a zmiany klimatyczne. W 1815 r. dosz³o do wybuchu wulkanu Tambora w Indonezji. Py³ wyrzucony wtedy do atmosfery obj±³ w zasadzie ca³y glob, a w 1816 r. nie by³o lata, bo z powodu zablokowania przez py³ dostêpu promieni s³onecznych klimat na Ziemi czasowo siê och³odzi³. Zapylenie atmosfery trwa³o ca³y rok. Mo¿na sobie wyobraziæ, jak wygl±da³yby nasze problemy z transportem lotniczym, gdyby co¶ takiego sta³o siê teraz. A przecie¿ mamy wiêksze u¶pione wulkany ni¿ Tambora - powiedzia³.

Jednym z takich wiêkszych wulkanów, zdaniem Lewandowskiego, jest Marsili, znajduj±cy siê na Morzu Tyrreñskim, w pobli¿u Sycylii i Sardynii. To podwodny sto¿ek wulkaniczny, którego podstawa znajduje siê na g³êboko¶ci ok. 4 tys. metrów, a wierzcho³ek ok. 500 metrów pod powierzchni± wody. Odkryto go w latach 50. ubieg³ego wieku, ale pierwsze naukowe dane na jego temat pojawi³y siê dopiero w 1999 r.

- Marsili jest bardzo niestabilny i na razie niewiele o nim wiemy. Wed³ug badaj±cych go wulkanologów, wymaga sta³ej obserwacji. Je¿eli wybuchnie tak, jak wybuchaj± wulkany tej wielko¶ci, to bêdzie to katastrofa dla ca³ego basenu Morza ¦ródziemnego. Mo¿na spodziewaæ siê fal tsunami, wyrzutu py³ów i gazów - ostrzeg³ geolog. Wed³ug niego, skutkami takiej erupcji bêd± nie tylko bezpo¶rednie zagro¿enia powodzi±, gor±cym py³em i magm±. "Mamy tutaj ulokowane swoje pieni±dze, ludzie maj± domy, pola uprawne. Katastrofa w takim regionie powoduje spadki na gie³dach, panikê, przynajmniej czasow± migracjê" - t³umaczy³ Lewandowski.

Nie jest to jedyny aktywny wulkanicznie region zamieszkany przez du¿± liczbê ludzi. - Ca³a Japonia jest aktywna sejsmicznie i wulkanicznie, a ludzie jednak chc± tam mieszkaæ. Z jakiego¶ powodu nasze przywi±zanie do miejsc niebezpiecznych jest bardzo silne. W pobli¿u wulkanów ludzie osiedlaj± siê, bo py³ wulkaniczny u¿y¼nia ziemiê od uprawy. Dla niektórych cywilizacji skoñczy³o siê to tragicznie, ale ludzie wracaj±, by mieszkaæ w tych miejscach - powiedzia³.



Najbardziej znanym przyk³adem katastrofy po wybuchu wulkanu jest wybuch Wezuwiusza, który w I w n.e. zniszczy³ kilka rzymskich miast po³o¿onych w rejonie dzisiejszego Neapolu, w tym du¿e i bogate Pompeje, zabijaj±c setki ich mieszkañców, którzy nie zdecydowali siê lub nie zdo³ali uciec. - Innym przyk³adem jest wyspa Thera, w archipelagu Santoryn w Grecji. Tam ponad 1500 lat temu istnia³a wspania³a cywilizacja. Ale ci ludzie nie wiedzieli, ¿e zbudowali swoje osady na wulkanie. Kiedy wybuch³, musieli je porzuciæ, zanim zosta³y zniszczone. O Santorini mówi siê, ¿e to by³a mityczna Atlantyda, która uleg³a zag³adzie - opowiada³ geolog.

Inny wulkan w tamtym rejonie ¶wiata, który, wed³ug Lewandowskiego, w ka¿dej chwili mo¿e wybuchn±æ, to sycylijska Etna - najwiêkszy wulkan na l±dzie europejskim. Do widoku dymi±cej góry mieszkañcy okolicznych miast ju¿ siê przyzwyczaili, ale to nie znaczy, ¿e przesta³a ona im zagra¿aæ. Nie tylko zreszt± im.

Tak¿e Islandia, na której znajduje siê obecnie przysparzaj±cy problemów europejskiemu lotnictwu Eyjafjoell, jest ¼ród³em potencjalnego zagro¿enia. - To w³a¶ciwie jeden wielki wulkan. Znajduj±c siê tam mo¿na mieæ wra¿enie, ¿e jest siê na pokrywce buzuj±cego garnka, pod któr± gotuje siê stale woda i p³ynne ska³y" - t³umaczy³ ekspert. Na Islandii dochodzi³o ju¿, jak mówi³, do seryjnych wybuchów dwóch lub wiêcej wulkanów. Nie wiadomo jednak, czy teraz te¿ jest takie zagro¿enie. - Je¿eli komory magmowe s±siaduj±cych wulkanów s± ze sob± po³±czone, to przewa¿nie eksplozja jednego powoduje obni¿enie ci¶nienia w drugim. Je¶li nie s± po³±czone, to wybuch w jednym wulkanie mo¿e spowodowaæ os³abienie struktury ska³ w drugim i nastêpny wybuch jest bardziej prawdopodobny - t³umaczy³.

Wed³ug niego, Islandia, w przeciwieñstwie do wiêkszo¶ci wulkanicznych obszarów na Ziemi, nie znajduje siê w miejscu zachodzenia na siebie p³yt tektonicznych. - To obszar wulkaniczny, który ma swoje ¼ród³o w g³êbokich warstwach Ziemi, nawet w okolicy j±dra Ziemi. Takie miejsca nazywamy plam± gor±ca, punktem gor±ca lub pióropuszem p³aszcza - wyja¶ni³. Islandia, jak podkre¶li³, powsta³a w wyniku aktywno¶ci wulkanicznej i mo¿na znale¼æ mnóstwo dowodów na to, ¿e wulkany na tej wyspie zawsze by³y bardzo aktywne - m.in. zwa³y popio³ów, które 57 tys. lat temu niesione wiatrem dotar³y na Grenlandiê i do dzi¶ zachowa³y siê w lodzie.

Pióropuszem p³aszcza jest te¿ obszar wulkaniczny w parku narodowym Yellowstone w USA. Tam w ka¿dej chwili mo¿e wybuchn±æ "super-wulkan". Nie wiadomo, kiedy mo¿e to nast±piæ, wiadomo natomiast, ¿e poprzednie takie zjawisko mia³o miejsce ok. 600 tys. lat temu. - Wulkanolodzy amerykañscy powa¿nie bior± pod uwagê prawdopodobieñstwo rych³ego wybuchu. Wskazuj± na to pomiary wysoko¶ci gruntu na sto¿kach wulkanicznych, dokonywane przy pomocy systemu GPS, pomiary wyp³ywu ciep³a, obserwacja aktywno¶ci gejzerów i monitorowanie wstrz±sów sejsmicznych. Wiadomo, ¿e tam siê co¶ dzieje - powiedzia³ Lewandowski.

¯e "co¶ siê dzieje" wiedzieli te¿ badacze na Islandii, obserwuj±cy takimi samymi metodami wulkan Eyjafjoell. - Informacje o tym, ¿e aktywno¶æ wulkanu wzrasta, by³y znane ju¿ w grudniu ubieg³ego roku. Niestety, takie obserwacje nie daj± mo¿liwo¶ci dok³adnego przewidzenia terminu wybuchu. Poza tym do wybuchu nie musi wcale doj¶æ, aktywno¶æ wulkanu mo¿e os³abn±æ na skutek naturalnych procesów, takich jak otwieranie siê nowych szczelin skalnych, do których mo¿e uchodziæ magma lub woda - zaznaczy³ naukowiec.

AFP
Ostrze¿enia badaczy; "topniej±cy lód i lawa mog± wywo³aæ wybuch"

Brytyjscy wulkanolodzy i prezydent Islandii ostrzegaj± przed ryzykiem wybuchu wulkanu Katla na wyspie i wskazuj± na konieczno¶æ przygotowania siê na to wydarzenie.
- Nie by³bym zdziwiony, gdyby Katla wybuch³ w najbli¿szym roku, ale o tym, jaki to bêdzie mia³o wp³yw na Wielk± Brytaniê i pó³nocn± Europê bêdzie zale¿a³o od kierunku wiatru - powiedzia³ w dzisiejszym wydaniu dziennika "The Independent" prof. Bill McGuire z UCL w Londynie (University College London).

McGuire, który zasiada w brytyjskim sztabie antykryzysowym Cobra wskazuje, i¿ czynny Katla jest 10 razy wiêkszy ni¿ znajduj±cy siê w s±siedztwie Eyjafjoell i ma znacznie wiêkszy krater - obecnie pokryty lodow± czap±. Kombinacja topniej±cego lodu z law± spowoduje eksplozjê i wyrzucanie popio³u w atmosferê.

Obawy McGuire'a podziela prof. Jon Davidson z uniwersytetu w Durham, zauwa¿aj±c, i¿ wybuch wulkanu Eyjafjoell zwykle poprzedza wybuch Katli.

Prezydent Islandii Olafur Grimsson w pi±tkowym programie BBC Newsnight nazwa³ niedawny wybuch wulkanu Eyjafjoell "drobn± generaln± prób±" poprzedzaj±c± erupcjê Katli. Wed³ug niego niewiadom± nie jest to, czy Katla wybuchnie, lecz kiedy to nast±pi.



Dlatego europejskie rz±dy i linie lotnicze powinny jego zdaniem zacz±æ siê do tego przygotowywaæ, np. zbadaæ skutki czêstego latania przez chmury wulkanicznego py³u dla silników samolotów, ustaliæ limity py³u wulkanicznego niepowoduj±ce szkód w silnikach, skoordynowaæ zarz±dzanie przestrzeni powietrznej.

Katla wybucha zwykle raz na ok. sto lat. Po raz ostatni erupcja wulkanu wyst±pi³a w 1918 r.

Miêdzynarodowe Stowarzyszenie Przewo¼ników Powietrznych (IATA) ocenia, ¿e straty linii lotniczych wywo³ane wulkanicznym py³em uwolnionym przez wybuch Eyjafjoell siêgnê³y 1,3 mld euro.

onet/AFP


Po wybuchu wulkanu Europie grozi rok bez lata?

Islandzki wulkan znowu da³ znaæ o sobie. Niewykluczone, ¿e chmura mo¿e w nastêpnych dniach znowu zawisn±æ nad Europ±. Wybuchy wulkanów zawsze wi±za³y siê ze zmianami na gorsze.

Czy popió³ wulkaniczny równie¿ w nastêpnych dniach bêdzie zak³óca³ europejski obszar powietrzny zale¿y od tego, w jakim kierunku przemie¶ci siê chmura wulkaniczna. To uzale¿nione jest od pr±dów wiatrowych na wysoko¶ci 5 do 10 kilometrów - wyja¶nia Thomas Saevert z niemieckiej s³u¿by meteorologicznej Meteomedia.

Je¶li wulkan jest bêdzie aktywny, mówi Saevert, chmura dotrze przede wszystkim do Niemiec pó³nocnych i pó³nocno-zachodnich, co odczuje zw³aszcza ruch lotniczy. W zale¿no¶ci od po³o¿enia chmur Saevert obiecuje "przepiêkne zachody s³oñca", wywo³ane przez zjawisko za³amania siê ¶wiat³a, czyli zakrzywienia promieni ¶wietlnych przy przechodzeniu z jednego materia³u do innego.

To nie by³ zbyt gwa³towny wybuch

Eksperci nie spodziewaj± siê jednak wiêkszego wp³ywu na pogodê w nastêpnych dniach, czy tygodniach. Do tego potrzeba by³oby gwa³towniejszej erupcji. Meteorolog Andreas Beck z Niemieckiej S³u¿by Meteorologicznej mówi, ¿e "tylko gwa³towne wybuchy wulkanów, wyrzucaj±ce popio³y a¿ do stratosfery, mog± wp³yn±æ na pogodê: "Gwa³towny wybuch mo¿e w danym regionie zmieniæ pogodê na kilka miesiêcy, natomiast bardzo gwa³towny mo¿e na wiele lat zmieniæ nawet klimat. Unosz±ca siê chmura wulkaniczna zakryje wtedy s³oñce. Zmieni± siê pr±dy wiatrowe, a wilgotno¶æ powietrza i unosz±cych siê gazów po skropleniu wywo³a opady deszczu. Chmury wulkaniczne mog± siê rozprzestrzeniæ na tysi±ce kilometrów.



Erupcje wulkanów sprzyjaj± och³odzeniu

Na d³ugotrwa³e zmiany klimatyczne decyduj±cy wp³yw ma przede wszystkim ilo¶æ emitowanej siarki.

Po erupcji wulkanu Pinatubo na Filipinach w 1991 roku, globalna temperatura spad³a o prawie pó³ stopnia. Wybuch meksykañskiego wulkanu El Chichon w 1982 roku, wp³yn±³ na obni¿enie temperatury o 0,2 stopnia.

Równie¿ po erupcji wulkanu Laki w Islandii, w 1783 roku, odnotowano och³odzenie. Pó³kula Pó³nocna prze¿y³a niezwykle surow± zimê. W Europie i Ameryce Pó³nocnej rok 1816 wszed³ do anna³ów meteorologicznych jako "rok bez lata". Od kwietnia do wrze¶nia pada³ tylko deszcz, grad i ¶nieg z deszczem. Konsekwencj± by³y nieurodzaj, epidemie i ¶mieræ g³odowa setek tysiêcy ludzi. Uwa¿a siê, ¿e spowodowa³ to wybuch wulkanu w Indonezji w 1815 roku.

O najs³ynniejszym w historii wybuchu wulkanu ¶wiat jest dobrze poinformowany. Gdy Wezuwiusz wybuch³ 24 sierpnia 79 roku po Chrystusie, pod popio³em wulkanicznym, pumeksem i warstw± b³ota zniknê³y Pompeja i Herkulanum.

Z kolei w latach 1783-85 erupcje wulkanów w Islandii na trwa³e zmieni³y mapê polityczn± kontynentu. Nie do¶æ, ¿e zginê³a 1/3 mieszkañców wyspy to w Europie przez wiele lat prawie tylko pada³ deszcz. Chmura wulkaniczna przynios³a ch³ód i g³ód.

Erupcja wulkanu na indonezyjskiej wyspie Krakatau, w dniu 27. sierpnia 1883 roku, która poch³onê³a 36 tysiêcy istnieñ ludzkich, by³a tak gwa³towna (si³ê wybuchu ocenia siê na sto tysi±cy bomb atomowych, zrzuconych na Hiroszimê), ¿e odg³os wybuchu s³yszalny by³ w promieniu 3100 km.

PAP
Wulkaniczne o¿ywienie? Problem na ca³e lata

Wybuch wulkanu Eyjafjoell, który zak³óci³ transport lotniczy, mo¿e byæ przejawem wulkanicznego o¿ywienia, które Europa odczuje przez wiele miesiêcy lub nawet przez ca³e lata - ostrzegaj± naukowcy cytowani w tygodniku "Sunday Times"
- W drugiej po³owie XX w. wulkany by³y w fazie niskiej aktywno¶ci cyklu, ale s± oznaki, ¿e zbli¿amy siê do najwy¿szego punktu cyklu - zaznaczy³ prof. Thor Thordarson, wulkanolog z uniwersytetu w Edynburgu, w wypowiedzi cytowanej przez gazetê.

Jego zdaniem aktywno¶æ wulkanów ma zwi±zek z ruchami w skorupie ziemskiej, wytwarzaj±cymi podziemne napiêcia na du¿ej powierzchni. Narastanie napiêæ powoduje wybuch wulkanów, a ich zanikanie uspokaja je.

Opinii tej nie podziela geofizyk z uniwersytetu w Durham prof. Gillian Foulger. Nie wyklucza ona, i¿ korelacja wybuchów kilku wulkanów mo¿e byæ przypadkowa. Wskazuje, i¿ teoria prof. Thordarsona wymaga potwierdzenia przez dane statystyczne.

Zarówno Thordarson, jak i Foulger ostrzegaj±, i¿ zagro¿enie wulkaniczne nale¿y traktowaæ powa¿nie, dzia³alno¶æ wulkanów powinna byæ ¶ci¶le monitorowana, m.in. z u¿yciem sejsmografów i systemu GPS.

Naukowcy badali 205 wybuchów czterech islandzkich wulkanów w ci±gu 1,1 tys. lat i ustalili, ¿e o¿ywiaj± siê i uspokajaj± we wzajemnej korelacji miêdzy sob± w cyklu trwaj±cym ok. 140 lat.

Wed³ug prof. Thordarsona, oprócz wulkanu Eyjafjoell, który ju¿ wybuch³, zanosi siê na uaktywnienie co najmniej trzech innych wulkanów na Islandii: Grimsvotn, Hekla i Askja. Ka¿dy z nich jest potê¿niejszy od Eyjafjoell.

Hekla wybuch³a z niewielk± si³± w 2000 r., ale ostatnio u sto¿ka wulkanu zaobserwowano topnienie ¶niegu, co sugeruje, i¿ poziom lawy w sto¿ku zacz±³ siê podnosiæ. Od 874 r. Hekla wybuch³a ok. 20 razy.

Inny aktywny wulkan Grimsvotn, po³o¿ony pod lodowcem Vatnajoekull, wybuch³ w 1996 r., powoduj±c stopnienie lodowcowej czapy i zalanie g³ównej obwodnicy w Islandii. Grimsvotn po³±czony jest ze szczelin± wulkaniczn± Laki, której wybuch w 1783 r. wyplu³ tak du¿± ilo¶æ wulkanicznego py³u, ¿e och³odzi³ ca³± pó³nocn± pó³kulê na trzy lata.

Wcze¶niej naukowcy wskazywali na gro¼bê wybuchu wulkanu Katla, po³o¿onego ok. 23 km od Eyjafjoell. Zapalnikiem dwóch spo¶ród trzech ostatnich erupcji Katli by³ wybuch Eyjafjoell. Katlê uznano za wulkan bliski wybuchu na krótko przed erupcj± Eyjafjoell.

Dla europejskiego ruchu powietrznego erupcja Katli mia³aby znacznie gro¼niejsze skutki. Richard Weller, wyk³adowca geografii z uniwersytetu Keele, uwa¿a, ¿e Katla wyrzuci³aby w powietrze ogromn± chmurê py³u i wywo³a³aby w Islandii gigantyczn± powód¼.

Prof. Stephen Sparks z uniwersytetu w Bristolu twierdzi, ¿e ka¿dy wulkan jest inny. W 1821 r. Eyjafjoell by³ aktywny przez 15 miesiêcy. Zdaniem Sparksa równie¿ tym razem mo¿e byæ podobnie. Islandia ma ponad 30 wulkanów.

PAP
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • adminik.xlx.pl